Альжбета [ядучы, да Сьцяпана]. Еш вот лепей, чымся з пустога ў парожняе пераліваць. Як прыедзе сватацца, тады тое і будзе.
Паўлінка. Татка ведаеш не сягоньня, за каго я толькі пайду, або за нікога.
Сьцяпан [зьмяніўшыся, кідаючы лыжку аб стол]. Што?.. За каго?..
Паўлінка [устаючы і ідучы к ложку]. За каго? — За Якіма.
Сьцяпан [стукаючы кулаком па стале]. Маўчы, гадаўка. Раз сказаў, каб гэтага шэльмы і званьня ня было ў маёй хаце, каб яго імені я ня чуў ніколі… гэтага недавярка[1], гэтага… гэтага забастоўшчыка. Дык і не забывайся аб гэтым, каханенькая-родченькая.
Паўлінка (з дасадай). Ён нікому ніякай забастоўкі не рабіў і ня робіць.
Сьцяпан [закурваючы са злосьцю люльку]. А чорт яго бяры, ня тут успамінаючы, — рабіў, ці не рабіў. Знаць і ведаць не хачу яго ў сваёй хаце, гэтага хамуйлу, гэтае плюгаўства.
Альжбета. Прыбірай, Паўлінка, ужо са стала.
Паўлінка [кінуўшы на ложак шыцьцё і ідучы к сталу]. А даўно гэта тутка сам з ім цалаваўся?
Сьцяпан. Каханенькая-родненькая, ня лезь у вочы. А не, то вон з хаты і цябе з гэтай дрэняй выганю. [Паўлінка ідзе з міскай к дзьверам; неўспадзеўкі дзьверы адчыняюцца, увальваецца ў хату п’яны Пранцісь Пустарэвіч, за ім — яго жонка. Пранцісь наўмысьле выбівае міску ў Паўлінкі].
Паўлінка. Ай? Што-ж гэта дзядзька зрабілі?..
Зьява VII-ая.
Паўлінка — Сьцяпан — Альжбета — Пранцісь — Агата.
Пранцісь. Глупства, глупства, пане добрудзею. Пахвалёны Езус! Собственно, адкупім, адкупім, вось-цо-да[2].
Сьцяпан і Альжбета. Навекі…
Альжбета. А мае-ж вы родненькія! Ці-ж гэта вы ўсё яшчэ з рынку едзеце? Здаецца-ж, раней за нас выехалі?
Пранцісь. Собственно, вось-цо-да, кабыла заблудзіла, пане добрудзею.
Агата. Тудэма-сюдэма, ці-ж гэты мачыляпа калі прыехаў у сваім часе дамоў? Ён-жа, як рызьнік[3], то туды, то сюды блытаецца па дарозе.
Пранцісь. Пане добрудзею, тваё бабскае дзела — маўчаць. Я, собственно, вось-цо-да, спрытны, — тонка панімаю[4], што і як раблю.
Альжбета. Ды садзецеся-ж, мае міленькія!
Агата. Тудэма-сюдэма, куды тут садзіцца? Ноч на двары, кабыла за плотам, поўвярсты да дому, а гэты, тудэма-сюдэма, начніца касавокая, ня вытрываў, каб людзям не нарабіць уночы неспакойства. [Садзіцца, а за ёю й другія].
Сьцяпан. Э, што там такое! Высьпімся! Дзякуй Богу, ночка не Пятровая, а Пакровая.
Паўлінка [падбіраючы чарапкі]. Заўтра госьці будуць, а дзядзька апошнюю міску стоўк. Трэба, каб на кірмашы дзьве адкупіў.
