Зьява IV-я.
Паўлінка — Сьцяпан — Альжбета.
Сьцяпан [п’янаваты, уваходзіць з Альжбетай з сенцаў і прыпявае]:
Дзе мы едзем, дзе мы йдзём, |
Альжбета [кладучы пакупкі на куфар, да Сьцяпана]: Не сьмяшы ты людзей. Калі падпіў, дык ляж спаць.
Сьцяпан. Маўчы, баба… Ты, каханенькая-родненькая, нічога не разьбіраеш. Валасы доўгія, а розум кароткі. [Прыпявае]:
Ой, там на гарэ |
Паўлінка. Тата! Ды кіньце ўжо… Ось, лепей разьдзявайцеся, ды можа чаго зьясьцё.
Сьцяпан. А можа гэта і добра, каханенькая-родненькая… Каб так кіслай ды гарачай капусты… [скідае апратку і кладзе на куфар].
Скіну бурку, скіну боты, |
Паўлінка. [Садзіцца за стол, кінуўшы шыцьцё на ложак, да Альжбеты]: Мамка, дастаньце з куфра настольнік, а я прынясу чаго вам зьесьці. [Выходзіць]
Зьява V-ая.
Сьцяпан — Альжбета
Альжбета [дастаючы настольнік з куфра]. З кім ты гэтак намурзаўся?
Сьцяпан [закурваючы люльку]. Я і з тым, я з сім, а ты, каханенькая-родненькая, згадай з кім.
Альжбета. А немач цябе ведае, з кім.
Сьцяпан. Ці-ж я не казаў, што ў цябе тут [торкаючы сабе пальцам у лоб] ня ўсе дома? Але слухай: 3 зяцем.
Альжбета [зьдзівіўшыся]. З зяцем?..
Сьцяпан. Так, так, каханенькая-родненькая. Хто з сватам, хто з свацьцяй, а як Сьцяпан Крыніцкі, дык з родным зяцем.
Альжбета [накрываючы стол]. Такі праўду кажуць, што гарэлка людзей з поля зводзе[1]. Калі-ж ты ўсьпеў яго нажыць… Дачка яшчэ замуж ня вышла, а бацька ўжо зяця мае.
Сьцяпан. Калі ня маю цяпер, дык буду мець у чацьвер…
Альжбета [садзіцца]. Так-бы і казаў адразу. А хто-ж гэта такі?
Сьцяпан. Адольф Быкоўскі.
- ↑ Правільна — зводзіць, значыць адурвае.