Падарожныя (падходзячы). А вось і мы! Цяпер зноў сядзем… Незнаёмы Цяпер зноў сядзем… ну, і што-ж? Падарожныя. Што ты? Ці-ж мы такія людзі? Незнаёмы. О не, крый Божа! Ось з няўцёку[2] |
- ↑ Насыпаў.
- ↑ Незнарок, само сабою.
- ↑ цуд, цудны і інш. — заходняславянізм, полёнізм. Паходзіць ад праславянскага — *tjud. — Так славяне называлі суседні, усходні ад сябе народ, найхутчэй фінаў (У велікарусаў — „чюдь белоглазая“). Адсюль утворана — а) штюдь (старабаўгарскае — вялікан, асілак); б) чуда (у палякоў — cud); в) чужы, чюдь (фінскае плямя). Цяпер у беларускай мове маем, апроч слоў ад караня — чуж —: чудны, чудзіць, чудак… Тады правільна — чуда. Ужываецца яшчэ — дзіва.