І дасьць адвет[1] такі ў канцы
Ганцам на іхнія навіны:
«Ня умруць, ня ўмруць ужо яны,
«Раз хочуць сонца, славы, песьні;
«Заб’юць ім зычныя званы
«Прабудным звонам на прадвесьні,
«Сваей забранай старане,
«Скаванай мучаніцы-княжне,
«Ўзьнясуць пасад на кургане
«На панаваньне недасяжне[2].
«На дзеле — кожны йшчэ слугой,
«У думках — вольныя ўжо людзі;
«Над сэрцам іх, над іх душой
«Наш дух вітаці вечна будзе.
X.
«Вы, другі верныя, ганцы,
«Як летась, сёлета, на лета
«Ўсе пагранічныя капцы
«Абходзьце зноў з маім прыветам.
«Гусьлямі, лукам і сьвятлом
«Будзеце, клічце і сьвяцеце,
«І так спануйце іхнім сном,
«Каб сон іх счэз і ўсталі жыці.
«А покуль поўнач ня прыйшла,
«Вясьці бяседу будзем далей;
«Засядзьце ўсе кругом стала,
«Хай зазьвініць віно ў крыштале.
«А чарку першую ўзьнясём
«За цень мінуўшчыны у сеці,
«Другой к цяпершчыне прап’ём,
«Праславім будучыну трэцяй».
XI.
Садзіцца княжна, князь, кругом
Садзіцца вольная дружына;
Шуміць бяседа за столом,
Плыве часіна за часінай.
І разгараецца ясьней
«Паходня радасьці забытай,
«І сьветазарнасьцяй сваей
«Вясёлкі сее самавіты.
Ямчэй нацягваецца лук,
Цэль расьсякаюць агнястрэлы,
Дрыжыць паўціна і павук,
Дрыжыць, прыблудак, ачарнелы.
