Слова, дум ніхто ня зьвяжа;
Жыць, цярпець ня будзе страх!
І ня стане больш пакуса
Першых лепшых з боку браць
Славяніна-беларуса
Вечна ў лапці абуваць.
Дык наперад, покі сэрца
Б’ецца, рвецца на прастор,
Годзі млеці ў паняверцы!
Гэй, да сонца! гэй, да зор!
|}
|
Скрыпяць трухляцінай асіны,
Над курганамі звяр’ё вые…
Гасьцінцам, церневай пуцінай
У ёрмах, скованы скацінай,
Ідуць нябошчыкі жывыя.
Ідуць, ідуць… Сярод пустыні
Хрусьцяць надломаныя косьці,
І качанеюць ногі ў ціне,
І чахнуць[1] вочы ў павуціне,
А шлях — як точаныя восьці.
Перад вачамі глуш нямая,
І плач і скрыгат за вачамі;
Пракляцьце ў жылах кроў сьцінае,
Душу бязсільле вынімае,
Гняце зьмяінымі кляшчамі.
У грудзі, здаўленыя[2] здрадай,
Упіўшысь, рабская трывога
Шыпіць хаўтурнаю загладай,
На небе толькі, як прынада,
Бялее млечная дарога.
То там, то сям запаланее
Іскра над скованаю шыяй;
Наскоча пошасьць[3] трупавея, —
І царства ночнае шалее,
Над курганамі зьвяр’ё вые.
|
|
Ціха і плаўна ў даль коцяцца воды
Вольнага Нёмана, ў цёмную даль,
Толькі у часе глухой непагоды
З берагу Нёман ня выйдзе амаль.
|
- ↑ Русіц. — сохнуць, марнеюць.
- ↑ Русіц. — здушаныя.
- ↑ Зараза.
