І перад тэю барадою
Схіліўся нізка галавою.
Чыноўнік[1] буркнуў штось сярдзіта,
Як той вяпрук каля карыта,
Але прашэньне ён прымае,
Насупіў бровы і чытае.
— Ідзі ў той стол, налева трэці!
Махнуў чыноўнік барадою,
Як саламянаю мятлою.
„Адкуль яны бяруцца, чэрці?“
Прабармытаў руды пісака.
Пайшоў наш дзядзька-небарака,
На стол паказаны трапляе
Ды йзноў там голаву хіляе
І перад новым палупанкам
Стаіць, прыгнуўся абаранкам.
Чыноўнік толькі лыпнуў вокам
І павярнуўся к дзядзьку бокам
Ды водзіць пёркам па „бумазе“
(Ужо такі пачот сярмязе!).
Стаіць наш дзядзька, не адходзіць.
„Ну, што-ж? няхай пяром паводзіць:
Не на дажджы я, часу маю,
Ня пан я, трохі пачакаю“.
Чыноўнік лыпнуў зноў вачыма,
Як-бы на цешчу ці айчыма,
Зноў у паперы ён уткнуўся,
А дзядзька наш ні зварухнуўся.
Злаваць чыноўнік пачынае,
Што дзядзька вытрыманасьць мае.
Чыноўнік злосны ня стрымаўся:
— Табе чаго тут? — запытаўся,
Сярдзіты, поўны нецярпеньня.
— Наконт[2] зямлі: вось і прашэньне, —
Гаворыць дзядзька так салодка,
Як толькі можа, ды каротка
Яго чыноўнік злы спыняе:
— Ня важна справа, пачакае;
Прыдзі сюды праз тры гадзіны! —
Ўздыхнуў Антось ад тэй навіны.
„Ось дзе выжыга! ось бізун,
Бадай цябе забіў пярун!
Чакай дабра ты ад хамулы,
Няхай табе дасьць бог тры скулы!
Няхай цябе водзяць сьляпога,
Як водзіш ты за нос другога!“
І як ні кляў ён гэту п‘яўку,
Ды мусіў даць рубля за спраўку.
|}
|
Сьмерць Міхала. Глядзіць Міхал… што за хвароба? |
