Старонка:Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927). Выпуск I.pdf/69

З чужыны.

І душна, і цесна, — і сэрца самлела
Мне тут на чужыне, здалёк ад сваіх.
Як птушка, на скрыдлах^[1] ляцець-бы хацела,
Як хваля па моры, плыла-бы да іх!

Зьнялася-б, здаецца, расінкай на хмары,
А хмары-бы ветрам казала я гнаць
Далёка, далёка, гдзе^[2] сьняцца мне чары,
Гдзе боры густыя над Нёмнам шумяць,

Гдзе пацеркай белай Вільля прабягае,
Гдзе Вільня між гораў гняздо сабе ўе,
Гдзе кожна^[3] дарога і крыж мяне знае,
Гдзе ўсё-усё чыста вярнуцца заве!^[4]

Там я нарадзілась і вырасла ў волю,
Там першыя словы вучылась казаць…
Затое сягоньня ляцела-б стралою
Там з імі, з усімі Год Новы спаткаць.^[5]

Ой, мілыя, мілыя, сьнегам пакрыты^[6]
Загоны, лясочкі, дарожкі мае!
Эх, як вы у сэрцы маім незабыты,
Як часта абраз ваш у думцы ўстае!

А вы, бледны^[7] твары, панураны ў працы,
І ты, друг мой — смутак з іх сьлёзных вачэй,
Прымеце сягоньня прывет мой гарачы,
Каб жыць нам было ў гэтым годзе лягчэй.

---

Грайка.

Граў-бы я многа, ды сіл не хватае^[8],
І рвецца за стрункаю струнка,
Хоць песьня яшчэ не замерла ўдалая,
Хоць родзіцца думка за думкай.
Граў-бы я многа, ды сьмерць кажа — „годзе!“
Ў магілку мне ладзіцца кажа…
Эй, рвіцеся струны, што гэта мне шкодзе?^[9]
Ў магілку супольна мы ляжам!
Можа з тэй ліры^[10] вырасьце іва,
З парваных струн — белыя кветкі;
Можа вясною будуць ігрыва^[11]
У дрэўца цяню гуляць дзеткі;

1. Полён.; на крыльлях.
2. Прав. — дзе.
3. Кожная.
4. Рус. — кліча;
5. Лепей — сустрэць.
6. Пакрытыя.
7. Бледныя, блядыя.
8. Лепей — не хапае.
9. Провінц. — шкодзіць.
10. Грэцк. — музык. струмані, у пераносным значаньні — дар поэзіі, поэзія наагул.
11. Русіц. — гульліва.