Месцам хвiля стогнам рыкне.
Месцам плач зарвецца з губ,
Месцам бераг болем ікне,
Гром грыміць у тысяч труб.
Мора зброiцца палкамі.
Шум русалак разбудзіў.
Запаліўся смок агнямі.
Неба чорны гнеў пакрыў.
Бог сярчае[1]; злая бура
Псуе вельмі сьвяты сон,
Б‘ецца-рвецца ўся натура,
Аж дрыжыць нябесны трон.
Трон дрыжыць, ня сьпяць прарокі,
Бог склiкае сьвяты сход.
А там радзяць, што аблокі
Мусяць штурм пусьціць у ход.
Бой пачаўся. Войска Бога[2]
Залпам паліць ў горды[3] хвіль;
Мільён згiне, нова змога
Расьце крэпка праз сто міль.
Растуць сілы мора злога,
У размаху вiдзен гарт;
Не адступяць войску Бога, —
Бой пачаўся не на жарт.
Такi бой вякамi жджэцца.
Такі бой гігантаў[4] дасьць,
Ў такім бою толькi грэцца,
Ў такім бою толькі пасьць.
|}
|
Бура ідзе. Зноў навiсьлі цёмны[5] хмары. Зноў надходзiць для нас бура; |
|
Пад штандарам. Ня плач, матуля, Што забiлi Вінцуля. Ці напіўся крыві, А тут „плі“ — закрычаў Пахіснуўся Вінцуль, Калi брызгне[9] з грудзей Вінцуля на руках |
- ↑ Русiц. — сярдуе.
- ↑ г. е. цара
- ↑ Татарск. — горда, арда — грамада войска.
- ↑ Волатаў, вяліканаў.
- ↑ Цëмныя.
- ↑ Пабелар. — гаспадар.
- ↑ жагнаць і благаслаўляць — абодва чужыя. Першае — ад нямецкага — Segnen, другое — старабаўгарскае. З увагі на тое, што першы складнік другога слова — блага — мае ў беларускай мове зусім працілежнае значэньне, чым у баўгарскай (таксама ў іншых паўднёваславянскіх і чэскай), беларусы ўжываюць — багаславіць, якое фактычна замяняе свой орыгінал толькі з неабходнасьці і ўжываецца хіба толькі з чуцьця славянскай солідарнасьці.
- ↑ Салдат з варты.
- ↑ Русіц. — пырскне, пырсьне.
