Старонка:Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927). Выпуск I.pdf/60

Ох… колькі-б аддаў я, каб мог быць шчасьлівы,
Каб моладасьць дарма ня згасла мая…
Зрэштай, як Бог ёсьць на небе праўдзівы,
Я жонку шкадую… — люблю яе я!

(Андрэй падходзе да дзьвярэй і спатыкаецца ля парога з Агнешай).

З V-га АКТУ.

Параска (прыпёршыся ў страху да сьценкі).

Вось і яна… яна падходзе…
Не. ня пушчу яе у дом!
Няхай сабе яна, як знае…
Распраўлюся сваім судом!..

(уваходзіць сьвяшчэньнік, Параска, падумаўшы)

Ну Бог і з ёю — ня чужая,
А матка Зінкі… (з гневам)
….. усё адно,
Цяпер настаў мне час памсьціцца,
Ужо зьбіралася даўно.

(адумваецца)

Хоць, праўда, грэх… няхай прыходзіць,
У беднай гора…

(убачыўшы, што ў руках Агнешы вянок з васількамі і што ў Андрэя і Агнешы прышпілены васількі).

….. што са мной?..
Мне цьмяцца вочы… я трасуся,
А васількоў нясьметны^[1] рой…
Іх многа скрозь, трывожаць душу,
Як некалі паганы сон…
А гэта-ж во, бач, прышпілілі
Па васільку яна і ён?!..

(паўза)

Дык-жа ж цяпер няхай пазнае!…
Жыцьця ня будзе мне ўжо з ім.
Яно разьбіта… Не дарую…
Ня месца тут ім абаім!…

Андрэй астаецца побач крыху ззаду, а Агнеша ідзе наперад і толькі мела перахрысьціцца, як Параска, выціраючы хустай заплаканыя вочы, бяжыць і спатыкаецца з Агнешай і Андрэем).

Ты чаго? Табе што трэба?
Вон адсюль ідзеце…

1. Русіц. — пабелар. — нязьлічаны.