У лёгкай дрымоце застыгне[1] прырода,
Укутаўшысь[2] сьвежаю мглой. —
Шчасьлівая хвіля! прастор і свабода
Клянуцца быць вечна са мной.
І мілая хвіля так цешыць мне душу, —
Аж верыць ня хочацца мне,
Што новы прыбой дзікім стонам заглуша[3],
Што скора ён, скора памкне;
Што ў гэтай спакойнай і ціхай пагодзе
Скрываецца здрада, мана;
Што хвалі час доўгі ня могуць у згодзе
Ужыцца, з сабой, як адна…
І верыць ня хочу, што ўсьпеніцца мора,
Завые, застогне яно,
Што хвілі спачынку ад смутку і гора
Прабыць доўгі час не вально;
Што ўсё у прыродзе ня вечна, ня трвала[4] —
З мінутай зьмяняецца ўсё, —
Адно толькі гора, калі напаткала,[5]
Дык думкамі струець[6] жыцьцё.
Панурыя, злыя, гнятуць яны сэрца —
Мінута — зноў здрадны спакой…
І так у трывозе век цэлы да сьмерці
Змагайся з людзьмі і з сабой!!
|}
|
Пястун. Ля стала стаяла маці, |
