|
Што сядзіш ты, мой браце, панураны
І аб чым так смуцішся душой?
Ў тваёй хатачцы цеснай, закуранай
Вее смуткам і цяжкай нудой.
І чаму твая грудзь[1] увалілася,
Гдзе твой голас, гдзе песьня твая?
Глянь! жыцьцё новым ключам[2] забілася,
Пасьля полагу ўстала зямля:
І альха і вярба распускаюцца,
З-пад зямлі выглядае пасеў,
Чуеш: птушкі пяюць, заліваюцца;
Вунь на купіне бусел прысеў, —
Жджэ, ці скора кабылка касматая
З табой выйдзе зразаць баразну,
І знаёмая песьня аратая
Ад душы прывітае вясну.
Ты маўчыш, а з вачэй сьляза мутная
Пакацілася ціха далоў —
Надаела, знаць,[3] жыцьце бяспутнае
І чужых пільнавацца кутоў…
Ты гаруеш, што праца крывавая
Век кладзецца на полі чужым,
У мазалёх твае рукі каравыя
Адпачынку ня знаюць зусім.
Пей! паслухай мяне, брат, гаротнага:
Чым больш жалю, сьпявай тым мацней![4]
Песьняй ўцешыш ты бусла маркотнага,
І самому шмат стане лягчэй!
|
