Ян. А што?
Якуб. Дзела,[1] бачыш, маю.
Ян. Ну, дык кажы, што там за дзела такое.
Якуб. (скрабучыся за вухам). Так, — бачыш, ваша, я як-бы за дзелам, а і пачаць ня ведаю з чаго…
Ян. Будзь здароў, пане браце. (П’е і налівае). Так скажы, пане браце, якое такое труднае дзела маеш? Але перш чарку выпі.
Якуб. Дзякую. Калі-ж неяк і піці сорамна.
Ян. Чаму так? Чым хата багата, тым і рада.
Якуб. Дзякую, дзякую!
Ян. Я, бачыш, вельмі упрашваць ня ўмею.
Якуб Ды не аб тое. Здаецца не цяпер мы знаемся.
Ян. Дык чаму-ж гэта ты
Якуб. Я, бачыш, ваша, на добры лад павінен бы сам да вас з гарэлкаю прысьці. А так то і пачаці ня ведаю з чаго…
Ян. Та-а-ак! Вось яно што…
Якуб. Ды ўжо-ж.
Ян. Праўда, што яно трохі непалюдзку. А дзе-ж ваш маладзец?[2] Чаму ён ня прыехаў?
Якуб. Га, мода цяпер такая.
Ян. Мода — модаю, а звычай — сьвятое дзела.
Якуб. Затым-то і мне так цяжка. Ці то мне пяршыня сватацца? Бо папраўдзе сказаўшы, ў сватаньні шчасьце маю. Адно цяпер неяк язык у роце вязьне.
Ян. Так, так…
Якуб. Сам ня ведаю, што рабіць; але мой кавалер[3] так захацеў.
Ян. Кепска, кепска.
Якуб. Кажа, што мода цяпер такая, што панашаму ня сватаюцца. А ён-жа ў гэтым дзеле маракуе, бо хлапец вучоны, шмат сьвету бачыў, у горадзе[4] бываў, усялякае навукі набраўся, дык ужо і ня жыве панашаму, але з культураю…
Ян. А што гэта такое?
Якуб. (Засароміўшыся, заікаецца). Ну, ку-ль-ту-у-рра…
Ян. Куль-куль-куль… нешта я гэтага ня ўцямлю. Што гэта: баба якая, ці што?
Якуб. (Заклапочаны). Папраўдзе сказаць, то я і сам ня ведаю, што гэта такое.
Ян. Ну, дык, чаму-ж ты гаворыш, чаго ня ведаеш сам? Наліха нам тыя выдумкі заморскія? Ці ў нас сваіх слоў не хватае?
Якуб. Ня гневайся, вашэць: гэта ён мяне так навучыў, каб зразу відаць было, што ён не абы-які кавалер
Ян. Ого-го! Штось мне гэта неспанараўна. А хто ён такі, ваш гэты заморскі паніч?
Якуб. Пранцішак.
Ян. Які Пранцішак? Адгэтуль?
Якуб. Ды гэты з Вішнеўкі, Карчэўшчык.
Ян. А-га-а-а. Гэта Антоняга,[5] вечны яму пакой, сын. Гэта той, што гаспадаркі ня любіць і найболей у горадзе бадзяецца.
Якуб Для навукі, бачыш, усё.
Ян. Ведаю я, якой навукі: у карты гуляць, гарэлку піць, за дзеўкамі валачыцца — вось гэткіх панічыкаў навукі.
Якуб. Мне ён казаў, чаго ён там вучыцца, але штось ня ўспомню.
Ян. Была калісь праўда, ды іржа зьела.
Якуб. Ну, дык як-жа будзе?
Ян. Пабачыма.
Якуб. Ды і дачцы скажэце, каб не працівілася. Усё-ж то такі паніч бывалы, далікатны, так, як нашы засьцянковыя.
