пагуляў, — цяпер твой час. Унь хлопцы з дзяўчатамі танцуюць.
Бондар. Пакуль ніяк не выпадае. (Пауза.) Супернікі ў нас моцныя. Англа-саксы хочуць завалодаць светам. А толькі мы смела глядзім у будучыню. Праўда на нашым баку. Нічога ў іх не выйдзе. (Задумённа.) Нам патрэбен хлеб, шмат хлеба, — сям’я у нас вялікая. (Падумаў.) Яшчэ пагуляю! Маё ўсё наперадзе.
Рыгорыха. Анішчук плёў, што ты зашмат жыта здаў дзяржаве.
Бондар. Што здаў, а частку прадаў ленінградцам. (Паглядзеў на маці.) І сабе будзе… Да таго ж грэчка… кукуруза… бульба…
Рыгорыха. Дык-жа ты і бульбу падкапаў… столькі кустоў патрывожыць…
Бондар. Нічога ў гэтым страшнага няма.
Рыгорыха. Зноў-жа грэчка? Калі яна вырасце? Не так даўно пасеялі.
Бондар. Да восені паспее. Гэта самая позняя культура. Сёлета ў два-тры разы павялічым ураджай грэчкі.
Рыгорыха (заклапочана). А ты і сапраўды лічыш, што табе налета ўдасца атрымаць па тысяча восемсот пудоў бульбы з гектара, па сто пяцьдзесят пудоў жыта і па дзвесце пудоў пшаніцы?
Бондар. Так.
Рыгорыха. І ты ў гэтым упэўнены?
Бондар. Абсалютна. Перад самай вайною, будучы на практыцы, я на вопытным полі зняў такі ўраджай. Налета, маці, мы займеем столькі хлеба, колькі трэба. (Марыць.) А нам неабходна мець хлеба як найболей, каб хутчэй вылезці з-пад саламяных стрэх.
Рыгорыха (свабадней уздыхнула). Што-ж ён тады вярзе?
Бондар. Хто?
