Анішчук (умаляе). Вера Ігнатаўна! (Падняўся на рукі.) Дык хоць можна мець надзею?..
Лучыніна. Выкіньце мяне з галавы… Я для вас не існую… Бывайце!.. (Пайшла.)
Анішчук (ірве на галаве валасы). Што я нарабіў… Усе мяне адцураліся… Для ўсіх я чужы… Нікому я не патрэбны… Застаецца з моста і ў рэчку… (Страсянуліся плечы, ён трохі ніцма паляжаў, а потым падняўся і пасунуўся, нічога перад сабою не бачачы.)
Лучыніна (праходзіць каля акна, да Загароўскай). Аксеня Змітраўна! Не падумайце толькі, што я на вас пакрыўджана, ніколькі. Скончыліся мае пакуты. Ён гуляў са мною, як кот з мышшу… Я рада, што вырвалася з яго кіпцюроў… (Пауза.) А вы што, да свята рыхтуецеся?
Загароўская (збянтэжана). Ага!
Лучыніна. Шчаслівая! Прызнацца па праўдзе, я вам зайздрошчу, Кірыла Рыгоравіч такі чалавек, ён будзе шанаваць сваю жонку. А чаму вы кнігі пакуеце?
Загароўская (разгублена). Гэта-ж я іх выціраю… і стаўлю ў шафе… запыліліся ў карзіне…
Лучыніна. Вы ў апошні час такая сумная. Я дык на вашым месцы спявала-б ад шчасця… У Кірылы Рыгоравіча добрае сэрца… Ён такі чуллівы да людзей… Праўда?..
Загароўская (няёмка сябе адчувае). Так… але не для ўсіх… да іншых проста бяздушны…
Лучыніна. Да ўсіх добрым нельга быць. (Пауза). Нашто мой бацька маўчальнік, але і ён загаварыў, што Бондар і клапатлівы гаспадар, і добры чалавек… а галоўнае — справядлівы… Ён на справе давёў, што перад калгасам — вялікая будучыня… Гэта-ж я нясу ад бацькі заяву аб прыёме яго ў калгас… Яшчэ я напісала пра Анішчука, усё, што ведала… Можа прачытаеце?..
