Рыгорыха. Адно да другога. Першы раз пасля вайны збярэмся за адным сталом. Прыедуць студэнты, якія дапамагалі садзіць вішні. І запрасілі ў госці Дзянісаву, маці салдата. (Паглядзела на Анішчука.) Кірыла распарадзіўся — кабана пад лапатку… Нядобра, калі стол будзе не прыбраны…
Анішчук. Добра распараджацца калгасным дабром.
Рыгорыха (хітра). А ты хіба не распараджаўся. Ты-ж таксама праўленец.
Анішчук (панура). Вывелі. (Горка ўсміхнуўся.) З трэскам!.. (Паказвае газету.) Нават у газеце надрукавалі… Абняславілі на ўвесь раён… прыдумалі нейкае нізкапаклонства…
Рыгорыха. А-а-а. Без радзімы чалавек — жабрак. Хто не шануе свае радзімы, той не шануе і сябе. Радзіма чалавеку — другая маці. Трэба ісці з народам плячо ў плячо.
Анішчук. Ведаеш што, старая, твая справа — кухня. Якога там кабана закалолі?
Рыгорыха (усміхнулася). Таго, што летась Касперскі падараваў, — Кірыла з Рымшам параіліся і рашылі пусціць у агульны гаршчок, каб спыніць усялякія размовы.
Анішчук (не можа ўсядзець, зласліва). Сляды замятаюць… Сорамна стала хабарам займацца…
Рыгорыха (насмешліва). Гляджу я на цябе і дзіўлюся, трэба страціць чалавечае сумленне, каб дарэмна чарніць людзей. (Паглядзела на Загароўскую.) Я, каб была дзяўчынай, дык нават-бы поруч не села з табою, не тое што пайсці за цябе замуж…
Анішчук (ускочыў). Або вы змоўкніце, ці…
Рыгорыха (спакойна). Маўчаць я не буду, але пайду, бо забавілася. Там, мусіць, ужо кабана разабралі.
