Лучыніна. А мне падабаецца.
Загароўская. Дык і люцкуйце з ім, — калі людзі кахаюцца, то яны не бачаць адзін у другога нічога благога. (Падумала.) Хоць вы ў бядзе… Вас трэба ратаваць… У вас усё жыццё наперадзе… Але вы мяне не зразумееце… (Пайшла.)
Лучыніна. Ой, яна! Бяду нейкую прыдумала. (Скептычна.) Не ў яе гусце, а сама за ім бегае. (Успамінае.) А як ён ускочыў?.. «Заўсёды рад вас бачыць»… Трэба за імі панаглядаць… (Пайшла.)
Загароўская (падыходзіць да агню, Рымша яе не заўважае, паціху спявае). Дзівосная песня!
Рымша (нібы апамятаваўся). Салдацкая.
Загароўская. Успамінаеце былыя паходы?
Рымша. Іх ніколі не забыць.
Загароўская. Вы шмат дзе былі, багата бачылі, чаму вы ніколі не раскажаце?
Рымша. Не ўмею гаварыць. Дый што ты раскажаш пра пяхоту. Заўсёды ў пыле — цяжкая служба.
Загароўская. А кажуць: «Пяхота — царыца палёў».
Рымша (з гонарам). Яшчэ-б! Вы толькі ўявіце, Аксеня Змітраўна, ад Сталінграда і да Берліна прайсці, і кожную пядзю зямлі з бою браць. Не аднаго свайго сябра у дарозе пакінуў — такая ўжо доля салдацкая. Сваімі рукамі засыпаў іх жвірам. (Панура.) А ў Берліне так і не давялося пабыць, на подступах падкасіла. Крыўдна.
Загароўская (спачувальна). Што-ж зробіш, другія дайшлі.
Рымша. Але салдату гэта балюча. (Палкаю выводзіць літары, калупае зямлю каля сцяны млына.)
Загароўская (цягне за язык). Зайздрошчу я вам, вы пабачылі свет. Ведаеце, дзе як людзі жывуць,
