Лучыніна. Бачыш пук кветак у рэчцы. А вунь рамонка парваная плыве.
Загароўская (падыходзіць, усміхнулася). Не перашкодзіла?..
Анішчук (захваляваўся, ускочыў). Што вы, Аксеня Змітраўна, заўсёды рад вас бачыць. Дзе вы сёння былі?
Загароўская. Хадзіла на поле, глядзела ўсходы жыта, наведала Зялёныя Лужкі… Прыгожа там, праўда?..
Анішчук (збянтэжана). Даўно там быў.
Загароўская (да Лучынінай, жартам). Што-ж гэта вы ў нас, суседка, адбіваеце кавалераў?
Лучыніна (жартам адказвае). Невядома, хто ў каго адбівае, ён раней жыў у Ганчароўцы, а калі сцягнулі хутары, апынуўся тут…
Загароўская (весела). Але цяпер ён наш, і я ад яго не адчаплюся…
Лучыніна (у тон). А я вам вочы выдзеру… (Ускочыла і ўжо не жартам прадоўжыла.) Выдзеру!..
Загароўская (усміхнулася). Ого, забіяка! (Да Анішчука.) А-а-а, вось у чым справа, пабыў у Еўропе і ўспомніў дом, абнесены парканам, сабаку на ланцугу… пацягнула да хутаранкі…
Анішчук. Што вы гэтым хацелі сказаць?
Загароўская. Я хацела сказаць… '(Спахапілася.) Ага! Прыехалі з раёна… Хочуць вас пабачыць…
Анішчук. Камісія… па маёй заяве… (Хутка пайшоў.)
Лучыніна. А мне тут быць, ці ісці дахаты?
Анішчук (паглядзеў на Загароўскую, да Лучынінай). А куды вы спяшаецеся, увечары станцуем!
Лучыніна (шчыра, да Загароўскай). Не адбірайце вы яго ў мяне.
Загароўская. Ён зусім не ў маім гусце.
