Загароўская. Вера Лучыніна. Яна прыехала з горада. Я яе распытвала пра Мінск. «Увесь горад, — кажа, — у рыштаваннях». Людзі гавораць, што неўзабаве Мінск будзе адзін з прыгажэйшых гарадоў свету. З руін і попелу паднімаецца краіна. Усюды кіпіць жыццё. (Падумала.) Вось што значыць жывем на скрыжаванні дарог, колькі разоў у гісторыі дашчэнту знішчалі горад, а народ застаўся жыць, ён будзе жыць. Наш народ бяссмертны.
Рыгорыха. Усё гэта праўда. (Падумала.) А як жыта? Добра ідзе?
Загароўская (паведамляе). Так нічога, а туды пад Ганчароўку, ці не ўзышло або вымакла. Зямля спрэс голая, як бубен.
Рыгорыха (усхвалявана). Пэўна вымакла. (Заклапочана.) І скажыце, дзе мог Кірыла забавіцца? (Углядаецца.) Я прайдуся… можа спаткаю… (Пайшла.)
Вясніна. Аксеня Змітраўна! Нешта вы зусім звялі.
Загароўская. Дзякую! Хто-ж гэта дзяўчыне так гаворыць!
Вясніна. Не, сапраўды, нідзе сабе месца не знойдзеце. Я дык на вашым месцы радавалася-б, так ідзе ваша пшаніца ўверх. Нашто Бондар скупы на слова, але і ён хваліць. Не дарма стараліся. Маладая дзяўчына, а заўсёды засмучоная.
Загароўская (уздыхнула). Не аб адной пшаніцы жыве чалавек. (Сама сабе.) А чалавека Бондар часам і не заўважае. Чалавек — гэта ўсё. Будзе чалавек, будзе і пшаніца, і жыта, і бульба, і хлеб, — будуць у вёсцы і камяніцы пад чарапіцаю. (Нібы жартам.) Затое вы ўпраўная, столькі мець паклоннікаў.
Вясніна. Ха-ха-ха! Ясна, што некага пакахала. А што такое каханне? — пакута. Спачуваю. А толькі я ў вас нікога не адбіваю.
