Бондар. Калі ты не растрос, дык за мяне не турбуйся. А табе, Анішчук, трэба ўзяцца за працу. Які да чорта з цябе перадавік сельскай гаспадаркі. Цябе радавыя калгаснікі перараслі. Я толькі дзіўлюся, як гэтага не бачаць у раёне і тыцкаюць цябе на ўсе нарады. Ствараецца ўражанне, што ты клапоцішся пра калгас, а на самай справе — тармозіш развіццё калгаса. Пры сустрэчы з сакратаром райкома, абавязкова раскажу яму пра гэта.
Анішчук. Ого! (Зласліва.) Ты высока лятаеш, але нізка сядзеш.
Бондар. Кажуць: «Народжаныя лятаць, поўзаць не могуць».
Анішчук. Пляснешся ў лужыну.
Бондар (усміхнуўся). Перадавік!.. Столькі поля пустуе…
Анішчук. Ты старшыня.
Бондар. Так. Але летась ты быў старшынёю і сёлета мне прыходзіцца расплачвацца, мякка кажучы, за тваё нядбальства.
Анішчук. Не вельмі ты вясною ірвануў.
Бондар. І я вінаваты. Уся справа ў арганізацыі працы.
Анішчук. Перадыхнем, набярэм разгон і скокнем…
Бондар. З табою не вельмі скокнеш, — цябе цягне ўбок. Сяліба ў яго расце і расце. Падобнай становіцца на хутар.
Анішчук (злосна). Што-о? Ну, ведаеш, гэта ўжо занадта!..
Бондар (прызнаўся). Хачу, каб ты адчуў, але ты… ты цвёрдаскуры… Трэба, мусіць, іншыя меры ўжываць…
Анішчук. Цікава, якія?
Бондар. Паставіць цябе на сваё месца. Трэба выгнаць з цябе дух уласніка…
Анішчук. Занадта ты рвешся наперад.
