Анішчук. Ого! Ты ўмееш людзей падагрэць. (Усміхнуўся.) І, мусіць, такі не выстаіш, распачнеш у гэтым годзе будаўніцтва хаты-лабараторыі. Загароўская даб’ецца свайго, з характарам дзяўчына.
Бондар (многазначна паглядзеў на Анішчука). Нічога ў яе не выйдзе. Вопыты робяцца не ў хаце, а на полі.
Анішчук. А калі людзі настояць? Ты сам кажаш: з людзьмі трэба лічыцца.
Бондар. Але гэта не значыць плесціся ў хвасце. (Пауза.) Ну, а чаму ты маўчыш пра размову з сакратаром райкома?
Анішчук (прызнаўся). Не падабаецца мне гэта размова.
Бондар (усміхнуўся). Не па густу. Усё-ж, што ён сказаў?
Анішчук. Нешта мудруе. Збіраўся сюды прыехаць, каб разабрацца з планам калгаса.
Бондар. Гэта добра. (Пауза.) А артыкул напісаў?
Анішчук. Я даў матэрыял для настаўніцы, каб аформіла.
Бондар. Яна напіша, а ты падпішаш? Добры інтэрас!..
Анішчук. А што ў гэтым страшнага, у яе гэта гладчэй выходзіць.
Бондар. Самому трэба рабіць, адзін раз не вышла, другі раз паспрабуй. Я яшчэ не бачыў такога дзіцяці, якое-б адразу стала на ногі і пайшло.
Анішчук. То чаго ты ходзіш кругом і навокал, калі замахнуўся, дык сячы з пляча.
Бондар (падумаў). Скажу табе праўду. Ты толькі правільна мяне зразумей, усё гэта я раблю на тваю карысць. Ты з сваім вопытным полем зрабіў добрую справу. Але ты спыніўся на поўдарозе і не пайшоў далей. Ты не апраўдаў надзеі дзяржавы.
