ка, паба́чыўшы Про́нку, падае́цца наза́д і хава́ецца, але Про́нка хапа́е яе́ за руку/.
З’ЯВА 14-ая.
МАРЦЭЛЬКА – ПРОНКА.
ПРОНКА. Забі́ў ё́н мяне́ свае́ю дабрато́ю!.. жыць на сьве́ці не магу́ з аднаго́ то́лькі стра́ху!.. не магу!.. / Уздыхну́ла і шэ́пча, бы́тцам сама́ да сябе́/.
МАРЦЭЛЬКА /прысе́ўшы на паро́зі, слу́хае/.
ПРОНКА. Іісу́се! Марыя!.. Іісу́се! Марыя!.. Каб то́лькі, здае́цца, магла́, то забіла-б яе́, як суку́ шалё́ную…
МАРЦЭЛЬКА /уско́чыўшы/. Каго?
ПРОНКА /уставі́ўшыся у вадну́ то́чку/. Стаі́ць у мяне́ прад вачы́ма і стаі́ць!.. куды-б не павярну́лася, усю́ды яе́ ба́чу, а якая стра́шная!..
МАРЦЭЛЬКА. Хто такі́?.. Мая-ж ты мі́ленькая!
ПРОНКА /бы́тцам то́лькі цяпе́рака апа́мятаваўшыся/. Я-ж сама…
МАРЦЭЛЬКА. У Імя Айца́ і Сы́на і Ду́ха…
ПРОНКА /хапа́е Марцэ́льку за плячо́/. Глядзі́! Глядзі́!.. за мно́ю та́мака стаі́ць!.. баю́ся павярну́цца…
МАРЦЭЛЬКА. Хто стаі́ць?..
ПРОНКА. Ну, я!.. Я яе́ ўжо́ ведаю — яна́ так са́ма, як пья́ніца… калі́ цьвяро́зая, дык до́бра, а калі́ напь-
