ПАЎЛЮК /пасьля́ па́ўзы/. Аста́ўце яе!.. /Ульля́на абара́чываецца да Паўлюка́, а ён устае́ пама́лу, бы́тцам наду́мываючы не́шта; калі́ Про́нка ужо́ за паро́гам, ху́тка бяжы́ць памі́ж баб, ідучы́ сза́ду, — яны здзівава́ные падаю́цца наза́д, у глыбь ха́ты. Паўлю́к выбега́е за дзьве́ры, като́рые астаўля́е адчы́нены… за дзьвяры́ма чу́тно вось што/.
ВУРАДНІК – ПІЛІП – ПАЎЛЮК – ДАНІЛКА.
ВУРАДНІК. Ніяко́га то́лку ту́така німа́. Атру́ціла, — вам яшчэ́ ма́ла… А можэт радней аб’ясніце…
ПІЛІП. Паўлю́к! Паўлю́к! Бог с табо́й!.. ты чы́ста зварья́цеў!..
ДАНІЛКА /прычыта́ючы/. Прыстава́ла, спако́ю не дава́ла. Я праз яе́ ду́шу чо́рту запрада́ў… Не барані́це, дзядзька!
ПАЎЛЮК. Гэ́та мая́ во́ля — я прысяга́ў… я сам палі́ція!.. /Павыша́ючы голас/. Пуска́йце яе!..
ВУРАДНІК. Го́рды!.. А!.. скаці́на! /Аддаля́ючыся гоман/.
УЛЬЛЯНА і АЎДОЦЬЦЯ /глядзя́ць перапу́джаные і шэ́пчуцца/. Зварья́цеў!.. Зусі́м зварья́цеў!.. /Даю́ць даро́гу Паўлюку́, като́ры уво́дзіць Про́нку у ха́ту/.
