ім Аўдо́цьця і Ульля́на, пачэка́ўшы крыху́ Вура́днік, а за ім Дані́лка. Про́нка стаі́ць сяро́д ха́ты, як стоўп, уста́віўшыся у вадзін пункт/.
ПІЛІП. Ня гне́вайся, дзе́вер, ўраз прыйдзе Вура́днік і забярэ́ гэ́ную шэ́льму!.. /Плюе́ць; кабе́ты абхо́дзяць Про́нку круго́м здалеку/.
ВУРАДНІК /увайшоўшы, Про́нцы/. А! а! гэта ты… Ну, адзева́йся — по́йдзем пагуля́ць… Ну і пагуля́емо мы сабе́. /Піліпі/. Да ста́ну ўжо́ сяго́ньня по́зна — заўтра завязу́, а сяго́ньня у мяне́ перэначу́е…
КАБЕТЫ. То́лькі яе́ адсю́ль забярыце, — змілуйцеся, іраз-жэ і забяры́це…
ВУРАДНІК /ту́заючы Про́нку/. Шэвялі́ся!.. шэвяліся!.. чуеш?..
АЎДОЦЬЦЯ /збіра́ючыся ісьці́/. Прэсьвята́я Дзе́ва. Змілу́йся на́д нешча́сьлівым! вярні́ я́му жыцьцё́… Як жэ табе, Паўлючок.
ПАЎЛЮК /гле́дзячы на Про́нку, като́рую ўжо́ у дзьвяро́х Вура́днік і Дані́лка трымаюць за плечы/. Добра… ужо́ до́бра!.. лепш!..
ВУРА́ДНІК. До́хта́ра прышлю́ с прысу́цтва, а цяпе́рака пайшлі́. Німа́ часу. Остава́йцеся з Бо́гам! /Усе́ іду́ць за ім, папіха́ючы Про́нку прад сабо́й/.
УЛЬЛЯНА. Цыпрука́ во́зьмемо, паку́ль Паўлюк ня вы́здарауляе, а та́мака… во́ля яго.
