МАРЦЭЛЬКА /Пілі́пу/. Пілі́п! ве́даеш, Пілі́п? Ве́даеш што?.. Твой дзе́вер атру́чэны.
ПІЛІП. Ня мо́жэ быць!..
МАРЦЭЛЬКА. Далібо́г!.. Не кажы́ то́лькі, мой мі́ленькі, што гэ́та я табе́ каза́ла. Атру́ты яна́ у стра́ву яму́ насы́пала — сама́ мне гэ́та каза́ла. То́лькі не кажы́, што гэ́та я табе́… калі́ Бо́га баі́шся…
ПІЛІП /асалаве́ўшы, глядзіць па хаці і затрымываецца на Паўлюку́/. Атру́чэны…
ПРОНКА /сядзі́ць, ско́рчыўшыся, падпіра́ючы бараду́ рука́мі і глядзі́ць на Паўлюка́, вытарашчы́ўшы вочы/.
ПІЛІП /падыйшоў да Паўлюка́/. Ведаеш, Паўлю́к?.. ты атру́чэны! жо́нка табе́ задала́ атру́ты — чу́еш?..
ПАЎЛЮК /бы́тцам на пружы́ні падня́ты сяда́е, выпрасто́вываецца, разгледа́ецца у ва ўсе́ бакі́ і ба́чыць на зямлі́ папе́рку ад атру́ты/. Га!..
ПІЛІП. Атру́ціла — усы́пала атру́ты у стра́ву.
УЛЬЛЯНА і АЎДОЦЬЦЯ /лама́ючы ру́кі/. Ці ты е́ў што сяго́ньня?
ПАЎЛЮК /уве́сь час асалаве́ўшы, ціха, не адрыва́ючы вачэ́й ад папе́ркі/. Ёў!
УЛЬЛЯНА. А што ты еў?
ПАЎЛЮК /пака́зваючы рукой/. Крупе́ню…
УЛЬЛЯНА /хапаючы гаршчок/. Гэ́та, гэ́та!.. Божэ Міласе́рны. Гля́ньце, ма́тка, не́шта бяле́йша, як заў-
