сьмеваецца; во́чы яе́ зло блішча́ць/.
ПАЎЛЮК /перэстае́ е́сьці, кладзе́ лы́жку, плюе́ і ка́жэ/. Не сма́шна — го́рка; му́сіць кру́пы былі́ перэстарэ́лые і тухлые…
ПРОНКА /шэ́птам да сябе́/. Ту́хлые…
ПАЎЛЮК /скіда́е пама́лу з сябе́ сермя́гу/. Не́шта у галаве́ шумі́ць… Сон мо́рыць!.. ой!.. ля́гу, адпачы́ну… мо́жэ засну́… /Кладзе́ сермя́гу пад галаву́ на ла́ві, кладзе́цца сам і засыпа́е/.
ПРОНКА /кладзе́ рабо́ту на кале́нах і глядзі́ць на яго́, пасьля́ закрыва́е твар рука́мі і так сядзі́ць ці́ха. Паўлю́к застагна́ў — яна́ ўска́ківае і бяжы́ць да дзьвярэ́й, у като́рых ста́нула Марцэ́лька/.
З’ЯВА 8-ая.
МАРЦЭЛЬКА – ПРОНКА.
ПРОНКА /зда́ўленым го́ласам/. Марцэ́лька! /Кіда́ецца ей на шы́ю і пачына́е пла́каць/.
МАРЦЭЛЬКА /мо́ўчкі пака́зываючы на Паўлюка́, ка́жэ/. Ці́ха, мі́ленькая, а то яшчэ́ прачне́цца!
ПРОНКА. Не прачнецца ён ужо́ ху́тка, а мо́жэ і ніко́лі не адчы́ніць сваі́х вачэ́й на гэ́ты сьве́т… ён ужо́ ніко́лі мяне́ біць ня бу́дзе!.. /Сьмяе́цца/.
МАРЦЭЛЬКА. Чаму́?.. Што гэ́та на цябе́ найшло́?..
ПРОНКА /гро́зіць кулако́м Паўлюку́/. Я яму́ ужо́
