ды?.. Ты!.. /Чутно біцьцё, крыкі, енкі/.
ПРОНКА /на парозі хаты/. Божэ Міласерны!.. Пачуе… Далібог, пачуе! /Агледаецца на камору, дзьверы ад каторай папраўдзі адчыняюцца і паказваецца, нерасчухаўшыся яшчэ ад сну Паўлюк; ён стаіць на парозі і Пронкі не бачыць. У гэтую самую хвіліну у хату уваліваецца Піліп, і цягне за сабою Данілку/.
З’ЯВА 2-ая.
ПІЛІП – ПАЎЛЮК – УЛЬЛЯНА.
ПІЛІП /да Паўлюка/. Садома і Ґамора!.. Злавіў іх! Злавіў абаіх у стадолі!.. /Паказываючы на Пронку/. Сука!.. Гані вон с хаты!.. А гэтаго шэльму, падлеца, забью! забью!.. далібог, забью!..
УЛЬЛЯНА /увайшоўшы, падае у ногі Піліпу /. Ціха!.. маўчы!.. Піліп, ой!.. Піліп, што ты робіш?.. Маўчы!.. ты яго забьеш гэтак… глянь на яго!.. /Паказвае мужу рукой на Паўлюка, каторы момэнт стаіць ні жывы, ні мёртвы/.
ПІЛІП. На што маўчаць?.. Хай ведае!.. Ён-жэ мужык, не баба. /Штурхаючы і бьючы Данілку выкідае с хаты і сам выходзіць за ім. Перапуджэная Ульляна выходзіць так сама/.
