ніякога сораму німашака. Я Богу за яго дзякую, пры ім зло ад цябе хутчэй адступіцца і ты лепшаю будзеш.
ПРОНКА /гледзячы на яго/. Які ты добры!..
ПАЎЛЮК /памаўчаўшы/. Усе казалі, што ня верніцца, вярнулася… /Гладзіць яе па галаве/.
ПРОНКА /ажыўляючыся/. Хто казаў? Мусіць сестра.
ПАЎЛЮК. І дзевер, і сестра.
ПРОНКА. Яны, падлы, хацелі-бы, каб мае вочы гэтаго сьвету не бачылі. Ведаю я!.. у вочы мне будуць лезьці… але хай будуць асьцярожны з маім дзіцянём і са мною…
ПАЎЛЮК. Ціха! ціха!.. Скрыўдзіць цябе не пазволю, хоць гэта і сестра…
ПРОНКА /ня слухаючы яго/. Хамы! Яны умеюць толькі есьць і піць — душы-ж не разумеюць… Ой, доля-ж мая ліхая! Сірата я на сьвеці!..
ПАЎЛЮК. Ціха! Ціха! Ужо ўсё скончылося — ізноў па Божаму будзеш жыць.
ПРОНКА /цалуючы яго ногі/. Паўлючок! мой ты родненькі баценька!..
ПАЎЛЮК /падыймае яе і становіцца прад ею,а яна прыгартае да сябе дзіцянё; памаўчаўшы, Паўлюк кажэ/. Ну! чаго-ж стаіш? Час ужо класьці дзіця спаць. Будзь, як у сябе у хаці і рабі, што хочэш і як хо-
