мяне тамака навучылі за тры тыдні, што я там была.
ПАЎЛЮК. Мусіць ты а Богу зусім ня думала, а і я кепска рабіў, што з самаго пачатку не прывучыў цябе да Бога і малітвы; вось, чаму ты ізноў з добрай дарогі да чорта павярнула.
ПРОНКА. Чорт ва мне сядзіць…
ПАЎЛЮК. Ну, Пронка, цяперака будзем разам пацеры казаць, ты павінна на голас за мной паўтараць.
ПРОНКА /становіцца на калені, але адначасьне пачынае плакаць, хліпаючы/.
ПАЎЛЮК /падыймае яе і прыціскаючы да сябе, кажэ/. Ой, Пронка, як я цябе люблю!.. страшэнне люблю цябе! Ты ўжо, мусіць, цяперака будзеш добрай і сумленнай, — я бачу ўжо, што ты і сама гэтаго хочэш… Ой, як я цябе люблю, мая ты бедненькая!.. Як я люблю цябе!..
ПРОНКА. А яго, яго будзеш ненавідзець?.. /Паказывае на заснуўшае дзіцё/.
ПАЎЛЮК /гледзячы на яго, змагаецца з сабой /. Яно бязвінно… Стварэньне Божае… вось, ведама, сірата…
ПРОНКА. А табе ня сорам будзе людзям глянуць у вочы…
ПАЎЛЮК. Ой! дурная ты, дурная! Чаго саромяцца. Сорам грэшыць, а мець літасьць над сіратою —
