ПРОНКА. А што мне рабіць? У цябе астацца на вачах?.. Вінавата я і пайду.
ПАЎЛЮК /змагаецца з сабой, а пасьля глуха кажа/. Астанься з ім!.. /Паказвае на дзіцё/.
ПРОНКА /плачучы, валіцца яму да ног/.
ПАЎЛЮК /пахіляецца, падыймае яе і садзіць каля сябе/. Ціха! ціха!.. Ўжо ціха! Мая ты бедная, мая ты, мая нешчасьлівая!..
ПРОНКА. Ад сьмерці ты мяне, Паўлючок, ой, даражэнькі ты мой, залаценькі! ад сьмерці ты мяне выратаваў. Я ўжо пастанавіла, што, калі ты мяне ня прымеш, прагоніш, дзіцё пакіну дзе небудзь пад парогам, а сама атручуся… /Выймае паперку с кішэні/. Бачыш?.. Атрута!
ПАЎЛЮК. У Імя Айца і Сына!.. І на гэта чорт цябе падбіваў… Скуль ты ўзяла атруту?..
ПРОНКА. Беда і горэ падсунула мне яе… Наелася-ж я яго даволі!.. Пакінуў мяне гэты паганец! Каб яму цяжкай сьмерць была!.. У бальніцы і у вастрові сядзела я… У вастрозі мяне і навучылі, скуль дастаць гэтаго золата… Была тамака такая, такая, што атруціла мужа…
ПАЎЛЮК. А за што ты сядзела?
ПРОНКА. За злосьць!.. абліла адну варам, за тое і засудзілі; сядзела я ў вастрозі і шмат чаго
