ПАЎЛЮК /памаўчаўшы/. А як завецца?
ПРОНКА. Цыпрук.
ПАЎЛЮК. Цыпрук!.. /Памаўчаўшы/. Колькі яму будзе?..
ПРОНКА. Год і восем месяцаў.
ПАЎЛЮК /памаўчаўшы/. Кладзіся і дзіцё палажы пры сабе, а я прасплю на лаві.
ПРОНКА /пасьля доўгай паўзы устае, хочэ падыйсьці да яго, але баіцца/.
ПАЎЛЮК. Чаго хочаш?
ПРОНКА /цалуе яму руку/.
ПАЎЛЮК. Ну, ідзі ужо спаць!.. ідзі. /Кароткае маўчаньне; пасьля Паўлюк глядзіць на дзіцё, на Пронку і, адвертываючы вочы, кажэ, хрыпла, парушэны/. Не магу!.. Божэ мой!.. Ніяк не!.. не магу!..
ПРОНКА /туліць дзіцё да сябе/.
ПАЎЛЮК. Не… не хачу… За нішто не хачу!.. Што мне рабіць?.. /Даўжэйшая паўза/.
ПРОНКА /плачучы, да Цыпрука/. Хадзі!.. Для нас тутака німа мейсца… Бяздольные мы сіроты!.. гоняць!.. /Завертае дзіцё у хустку/.
ПАЎЛЮК /востра/. Куды хочэш ісьці?.. На голад?.. забіць дзіцё… Але… добрая с цябе маці!..
