Як шчанё на зямлі кінула…
ПРОНКА /прыбліжаецца да яго, але ўраз-жэ адступае назад/. Баялася…
ПАЎЛЮК /машынальна ідзе да печы і стаўляе гаршчок і чайнік; пасьля выймае з шафы хлеб і нож і, ня гледзячы на яе, кажэ/. Ідзі есьці! /Дзіцё плача; Паўлюк глядзіць на Пронку, каторая нават не варушыцца/.
ПАЎЛЮК. Чаму дзіцё не развернеш?.. можэ хочэш, каб яно задушылося?.. шэльма!
ПРОНКА /падходзіць, разварачывае дзіцё з лахманоў і садзіць каля сябе/.
ПАЎЛЮК. Што-ж ты сядзіш, як пані?.. Паднясі яго сюды і накармі — чуеш? ну!..
ПРОНКА /падходзіць да стала з дзіцянем, садзіць яго на лаві, дае кавалачак хлеба і сама седае пры ім, злажыўшы рукі на каленах/.
ПАЎЛЮК /нясучы міску і стаўляючы яе прад Пронкай/. Еш і дай дзіцяці.
ПРОНКА /корміць дзіцё, але сама ня есьць/.
ПАЎЛЮК. Чаму сама не ясі?
ПРОНКА. Не магу.
ПАЎЛЮК /памаўчаўшы/. Хрышчонае.
ПРОНКА /сперша ціха, а потым ажыўляючыся/. А ня ўжо-ж!
