З’ЯВА 4-ая.
ПРОНКА – ПАЎЛЮК.
ПРОНКА. Гэта я — Пронка!
ПАЎЛЮК /хапаючы яе за абедзьве рукі цягне да лямпы/. Ты?.. ты?.. ты?..
ПРОНКА /у мокрай хустцы, у падзёртых чэравіках, трасучыся ад холаду/. Я!.. ня гневайся!..
ПАЎЛЮК. Вярнулася, а я і не спадзеваўся… Сперша спадзеваўся, а пасьля страціў надзею…
ПРОНКА /адступаючы да дзьвярэй/. Калі можна мне застацца, то добра, а калі не, то я сабе ўраз і пайду.
ПАЎЛЮК /сьмяючыся/. Вось, дурная! Распранайся хутчэй, а то йшчэ захварэеш ад гэтай макраты. /Зрывае з яе хустку; яна астаецца у падзёртым андараку і старым мужчынскім пальтоці. Ад холаду губы яе ляскаюць; ён садзіць яе на лаві і становіцца прад ей/. Такі вярнулася… такі зноў вырвалася с чартоўскіх капцюроў. Пазнала такі, гдзе яе дабро і збавеньне. Ой, мая-ж ты бедная, мая нешчасьлівая! Вось ўраз-жэ распалю агонь, дам гарачаго крупніку і прыгатую гарбаты… сагрэешся і лепш табе стане…
ПРОНКА. Ой!
ПАЎЛЮК. А што? Пэўне хворая?.. Пэўне у сярэ-
