тарка, калі ўсе добра ведаюць, што яна не да радні пайшла, але уцякла ад цябе с тым панскім лякаем… Я і сама не раз і не два бачыла, як яна да двара бегала, а калі не было як пабягчы, то пасылала гэтую шэльму, Марцэльку. Гэтаго лякая я так сама бачыла — с кручэнымі валасамі і у сурдуці… Ад яго нясло чымсьці такім — ні то бобам, ні то елкім салам… Марцэлька казала, што гэта парфумы і памада… Чорт яго ведае… Пронка панічом яго называла; скакала з ім у палацы, калі паноў не было, і наскакала табе і сабе бяду. Ты тады быў на рацэ — лавіў рыбу і ў горад вазіў… /Момэнт маўчыць/. Падгаварыў яе той лякай, — казаў, што забярэ яе ў горад, будзе яе на танцы і усюды вадзіць; яна і паляцела за ім. А ты выдумаў радню… Да радні пайшла!.. Табе здаецца, што ты іншых здурыш, а ты сам дурны. Мы ўсе маўчалі і думалі, што паразумнееш, а ты ўсё сваё…
ПАЎЛЮК /крыху пачакаўшы, глуха, памалу/. А прысягала…
АЎДОЦЬЦЯ /крыху пачакаўшы, не спакойна/. Ці ж ты і запраўды толькі цяперака ад мяне даведаўся?
ПАЎЛЮК /пачэкаўшы/. А прысягала…
АЎДОЦЬЦЯ. Баба сваё, а чорт сваё. Што хочаш, чэлавечэ, кажы, а ён толькі дзівуіцца, ды дзівуіц-
