дом гаворыць/. А што вы гэтаму пану казалі.
УЛЬЛЯНА. А што гэта валакіта…
ПІЛІП /перапыняючы/. Што Пронка недзе падзелася і столькі часу німа. Трэба-ж даведацца, што з ею?..
ПАЎЛЮК /востра, са злосьцю/. Чорт вас за язык цягнуў!..
ПІЛІП /скрабучыся ў галаве/. Я можэ-б і не казаў, але Ульляна пачала…
УЛЬЛЯНА. Але, але!.. Пане вураднік, уцекла.
ВУРАДНІК /разгледаючыся па хаці/. А што, Акунь, жонка табе, чую, прапала, сбежала, что-лі? Прапала? А можэт быть яе гдзе убілі, ці патанула, га? А чаму столькі врэмені паліціі у управленне не далажылі? Можэ-б пашукалі і знайшлі…
УЛЬЛЯНА /кланяючысь вурадніку у ногі/. Справедліва кажа пан вураднік.
ВУРАДНІК. А ён не жалее. Пекная кабета сбежала, а ён нічэво. Стыдна табе! /Сьмяецца/.
ПАЎЛЮК /перапыняючы яго сьмех/. Яна не ўцякла, не ўтапілася, ніхто яе не забіў… Да сваей радні пайшла…
УЛЬЛЯНА /цененька/. Ага!.. да радні пайшла, німа ведама толькі, калі вернецца…
ПІЛІП /засычэў за жонкай/. С-с-с-с!..
