ху разбіраў літэры, вучыў мяне адзін, — але ўжо забыўся, а цяперака з жонкай і гэта шчасьце узяў у хату. У кніжках ёсьць шмат спосабаў, каб зрабіць душу людзкую беленькай, як галубка.
ПРОНКА. Глупства душа, глупства галубка, але што па кніжках цікавые гісторыі апісываюць, — гэта праўда, і, калі хочаш, пакажу. Купі толькі лямэнтар.
ПАЎЛЮК. Куплю, далібог, куплю, але і на кніжцы можна — хаця-бы і на гэтай. /Бярэ с шафы кніжку, разсыпаюцца сьвятые абразкі/.
ПРОНКА /паднімаючы адзін/. Бачыш гэтаго анёлачка?.. Гэта памятка ад аднаго лекая, ў катораго я на сьмерць была ўлюбіўшыся у Гродні.
ПАЎЛЮК /нахмурыўшыся/. Пакінь ужо, пакінь гэтые паперкі!.. паганые яны, як і тваё даўнейшае жыцьцё…
ПРОНКА /са злосьцю/. У цябе дык усё паганае… а абразок пекны. /Прыгледаецца да абразка/.
ПАЎЛЮК. Ну, пакажы! — Абецала навучыць…
ПРОНКА /грызе цукеркі/. Дай кніжку і глядзі: /паказвае яму/. Вось гэта першая літара: "а", паўтары — "а"!
ПАЎЛЮК /паднімае высока брові, моршчыць лоб, падыймае губы, а рукі пад сталом на каленках так
