ПРОНКА /са злосьцю/. І гэта госьць — што-ж гэта мне ня можна?
ПАЎЛЮК /мягка/. Можа-б з’елі чаго!
АЛЯКСЕЙ. Хай ваша жонка раскажэ нам нешта з вялікаго свету!.. для мяне гэта ўсё не дзівота, але ўсё-ж такі чалавек любіць успамянуць тое, што бачыў, на што глядзеў…
ПАЎЛЮК /раздае гасьцінцы/.
АДНА С КАБЕТ. Просімо, просімо! — можа аб тым князю, што з вясковай дзяўчыны зрабіў вялікую паню у шоўках і залатых пярсьцёнках. /Агледае свае пацеркі/.
ПРОНКА /седзючы пры Аляксею, баламутна/. Аляксейка ласы на мае гісторыі…
ПАЎЛЮК /падходзячы — гнеўна/. Паганае жыцьцё, праклятае жыцьцё. Каб такога жыцьця людзі не зналі. Мне хацелася-бы, каб ты забылася аб тым, што жыла на сьвеці прад прыходам у маю хату…
АДНА С КАБЕТ. Хай Паўлюк не займае часу!..
АЛЯКСЕЙ. Бог з людзей робіць ігрыска: аднаго садзіць высока, а другога нізка!..
АЎДОЦЬЦЯ /ківаючы галавой, разжаленая/. Сьвятая праўда твая, Аляксей!
