/Гоман за дзьвярыма — уходзяць Аўдоцьця, Аляксей і др./.
АЎДОЦЬЦЯ – АЛЯКСЕЙ – ПРОНКА – ПАЎЛЮК.
ПРОНКА /выцірае хвартухом услончыкі і падае іх. Аўдоцьцю цалуе у плячо, вітаецца з другімі, Аляксею кідае жартуючы горсьць цукеркаў і праз увесь час залецаецца да яго/.
АЎДОЦЬЦЯ /падышоўшы да Паўлюка/. А што, кумок, ці добра табе цяперака?.. рад, што ажаніўся? а?..
ПАЎЛЮК. О, добра! І як добра! Чаго хацеў, таго і дастаў. Чаму не мае быць добра?
АЎДОЦЬЦЯ. Я сватала іншых, а ты усё… не, ды не! Ці ты хацеў такую, як яна?
ПАЎЛЮК. Хто яго ведае? Я сам ня ведаў, якую хацеў.
АЎДОЦЬЦЯ /ківаючы галавой/. Глядзі-ж толькі, каб ня выйшло што благое!.. /Глядзіць на Пронку, каторая залецаецца да Аляксея/. Уселякіх я на сьвеці бачыла і ведаю адно, што ваўка цягне ў лес, а вашу цягне да кепства… Старые вочы шмат чаго бачылі… Глядзі, Паўлюк!..
ПАЎЛЮК /сумневаючыся/. Прысягала і стрымае.
