Нешта дам табе! Я прывёз цукеркаў.
ПРОНКА /са злосьцю/. Маю я ад тваіх цукеркі!..
ПАЎЛЮК. Ціха! Годзі, дзіцятко, годзі!
ПРОНКА /выходзіць, нясучы мужыцкую апратку і кідае яе на ложка/.
ПАЎЛЮК /выймае цукеркі с торбы і ў паперцы падае Пронцы/. На, маеш! Прасіла — я і прывёз.
ПРОНКА /кідаючыся да іх/. Ах! якіе смашные! Даўно-ж я іх ня ела. /Есьць і пачынае апранацца/.
ПАЎЛЮК /выймае с торбы іншые рэчы/. А вось прывёз для Аляксея і Івана цьвякі і шнуркі, а для іх кабет пацеркі і хусткі… глядзі, ўраз мусіць і прыйдуць.
ПРОНКА /апраняючыся/. Вось я і мужычка!.. родны бацька не пазнаў-бы мяне, а матка, каб глянула на мяне з магілы, ў дамавіні на другі бок перэвярнулася-б. Вось, ужо і па мне! Закапалі мяне на вёсцы і німа мне іншаго жыцьця, як мужыцкае.
ПАЎЛЮК. Маеш табе! ізноў дур прыстала!.. Дзіця!
ПРОНКА /сеўшы, плача/.
ПАЎЛЮК. Табе наклалі глупств у галаву, а ты і паўтараеш. Як паходзіш даўжэй у гэтай вопратцы, прывыкніш. Ну, ціха, Прануся! Німа чаго!.. /Выцірае ей вочы і гладзіць па галаве/.
