УЛЬЛЯНА /выходзячы/. А як сабе хочаш! /Ад парогу/. А добра-б было, каб вы пайшлі падаіць кароў. Ці-ж табе ня сорам, што твой сам кароў доіць? гэта-ж не мужчынская, а жаноцкая работа!
ПРОНКА. А табе што? Ня сунь свайго носа туды, гдзе цябе ня просяць. Я вашых хамскіх работ не рабіла і рабіць ня буду!.. бывайце здаровы!
УЛЬЛЯНА. А ты хамамі не лайся! Якое ты маеш права лаяцца хамамі, калі ты сама была чорт ведае чым?.. Нам, простым людзям, сорам за цябе, а мужыцкай сермягі мы не саромяемся. Хай саромяюцца тые, што нічога ня робяць, а гультуюць…
МАРЦЭЛЬКА /цягне с паліцы у торбу сала і ціхенька выходзіць с хаты, злосна рагочучы/.
ПРОНКА /кідаецца с кулакамі на Ульляну/. А!.. праклятые мужыкі!..
З’ЯВА 3-ая.
ПАЎЛЮК – УЛЬЛЯНА – ПРОНКА.
ПАЎЛЮК /уходзіць с торбай і глядзіць здзіўлены на жанок/. А гэта што?.. што з вамі?..
УЛЬЛЯНА. Пронка ня хочэ прасьці, ды яшчэ лаецца.
ПРОНКА. Гэта яна губы распусьціла.
ПАЎЛЮК. Ціха! ціха! /Звертаючыся да Ульляны/.
