ліну маўчаць/. О! нешта грызе мяне ў сярэдзіне, і так на сэрцы ня добра! І якжэ-ж мае быць добра? Каб і німа ведама які, а ўсёж-ткі мужык!.. /задумалася/ і… стары — так!.. стары! /Закладае рукі над галавой і сядзіць гэтак/.
МАРЦЭЛЬКА /цішком забірае цукер і хавае у торбу/.
З’ЯВА 2-ая.
ПРОНКА – УЛЬЛЯНА – МАРЦЭЛЬКА.
УЛЬЛЯНА /уходзіць дзьвярыма у глыбі сцэны і, стануўшы на парозі, кажэ/. Устала?.. А я ўжо сюды загледала два разы… Можэ-б ты ўзялася за работу, Пронка? Маю хвіліну часу… на калаўроці пакажу… хочаш?..
ПРОНКА /ляніва/. Цяжка!
УЛЬЛЯНА /ідучы да калаўрота/. Прывыкнеш!..
ПРОНКА /памалу ідзе і станавіцца ля калаўрота/.
УЛЬЛЯНА /пачынае прыгатаўляць яго і паказывае/.
ПРОНКА. Не хачу! не хачу! — рукі і ногі баляць. На якое ліха мне прыпатрэбіцца ўмець прасьці? Досі ўжо я напрацавалася, нагаравалася с канешнай патрэбы, а цяпер, калі яе німа, то хай ужо чорт сілы надрывае — я ня буду. /Плюе са злосьцю/.
МАРЦЭЛЬКА /ціха стаіць у куце/.
