прыйшло… Я зрабілася мужычкай і /плачучы/ пры жыцьцю зыйшла у магілу. Ужо для мяне німашака іншаго жыцьця, як мужыцкае.
МАРЦЭЛЬКА /пацешаючы яе/. Ну!.. годзі!.. не плач!.. калі муж добры і мілы, то ня згінеш!.. Ці мілы. /Нагінаецца і сьмяючыся шэпча ей нешта на вуха/.
ПРОНКА /сьмяючыся і адвертаючыся/. Ой! ой!.. Што да гэтаго, то здаецца, бытцам яму і двадцаці гадоў німа яшчэ!.. /Кажэ нешта Марцэльцы на вуха і абедзьве пачынаюць рагатаць/.
МАРЦЭЛЬКА. Ці-ж ты не варта каханьня!.. Каралеўна! Чыста каралеўна!.. Калі нават жонка Аляксея, хоць і найпрыгажэйшая з усей вёскі, пры табе як калода…
ПРОНКА. Ці-ж яна прыгожая? Ён, гэта так!.. найпрыгажэйшы з усіх мужчын!.. вочы, як васількі, а зубы, калі засьмяецца, бытцам с цукру…
МАРЦЭЛЬКА. Можэ-б гэтай салодасьці пакаштаваць?..
ПРОНКА /сьмяючыся/. Можэ-б…
МАРЦЭЛЬКА. Ой! калі ён страшаньне любіцца з сваей жонкай, а на іншых і не глядзіць…
ПРОНКА. На іншых — можэ, але на мяне!.. Каб толькі захацела, — мой будзе!.. /Пье гарбату; хві-
