балота. З іншым жыцьцём табе іншы розум прыйдзе…
ПРОНКА. Як жыву, першы раз такога чалавека бачу… Ці ты які пераадзеты ксёндз, ці што?.. Ажно дзіва!.. /Хвіліну маўчаць/.
ПАЎЛЮК. Але ты, Пронка, апомнішся?.. Паправішся? Будзеш жыць, як Бог і людзі казалі?..
ПРОНКА. Буду, буду!..
ПАЎЛЮК. Злажы пальцы на крыж і перад гэтым крыжом /цягне яе на ўзгорак да магілкі/ прысягні, што блаж пакінеш, чорту прыступу да сябе не дасі… прысягні!..
ПРОНКА /адвярнуўшыся да крыжа са зложэнымі пальцамі, пасьпешна гаворыць/. Каб мне так Бог памагаў, каб я па сьмерці Бога так бачыла, каб чорт душы маей так не хацеў, як я буду цябе вечна, аж да самай сьмерці любіць і шанаваць, мой ты галубок міленькі, залаценькі, брылянтовы!..
МАРЦЭЛЬКА /скрытая ад іх, але з боку сярод сцэны на фронці відочная, рагоча: "Хі-хі-хі!..” /Паўлюк і Пронка спуджэные агледаюцца, але Марцэлька ўжо схавалася/.
Завеса.
