УЛЬЛЯНА /пацягваючы носам/. Пэўна, калі сірата, то бедная; усё-ж ткі, што бадзяка, то бадзяка… але калі хочэце…
ПІЛІП. Прыймем, чаму ня прыймем. Ці хлеба ня хопіць, ці хата цесна?.. Ня лічылі мы ніколі на вашэ дабро і абыдземся без яго!.. Вялікая рэч, што пасядзіць сабе у нас…
УЛЬЛЯНА. Мы для цябе ўсё зрабіць гатовы, каб толькі табе добра было!.. А ткі боязна!.. /Бярэ вёдры і ідзе, а за ею Піліп і Данілка. Паўлюк садовіцца у чоўні/.
УЛЬЛЯНА /ідучы, да мужа/. Піліп!
ПІЛІП. А што?
УЛЬЛЯНА. А Паўлюк дык саўсім адмяніўся: здаецца, памаладзеў. Каб толькі ён бяды не напытаў сабе!
ДАНІЛКА /піскліва/. Здаецца да неба галавой торкнуўся, такі шчасьлівы. /Хаваецца паміж дрэў/.
З’ЯВА 4-ая.
ПРОНКА – ПАЎЛЮК – МАРЦЭЛЬКА.
/З лесу высоўваецца Марцэлька, падпіраючыся кійком. Гэта старчыха с чырвонымі вачыма, заплыўшымі сьлязьмі, каторые яна выцірае рукавом. Глядзіць у след Піліпу і Ульляне, каторые яе не бачаць; Марцзлька злосна рагочэ. У той жэ час паказываецца Пронка з
