З’ЯВА 3-ая.
ПАЎЛЮК – ПІЛІП – УЛЬЛЯНА – ДАНІЛКА.
ПАЎЛЮК. Слава Хрысту Богу!
ПІЛІП і ДАНІЛКА. На векі вечные!
ПАЎЛЮК /ввертаючыся да Ульляны/. А і ты, Ульляна, ізноў тут! дужа добра. Згадала ты тое, аб чым я гаварыць буду?.. Воля Божая!.. ніхто ад яе не ўцячэ: худая, ці добрая — ўсё роўна.
УЛЬЛЯНА. Мудра гаворыце, але, відаць, аб гэтай дзеўцы хацеў казаць…
ПАЎЛЮК. Але-ж, маю да вас просьбу і прашу вельмі, каб вы ласкава прынялі маю гутарку і зрабілі так, як скажу.
ПІЛІП. А чаго-ж хочаце?
ДАНІЛКА /седзючы ў лодцы, майструе у ёй/.
УЛЬЛЯНА /бяручыся ў бакі/. Ну, дык слухаем…
ПАЎЛЮК. Ці я табе, Ульляна, калі нашы бацькі памёрлі і цябе маленькую на маіх руках пакінулі, благім быў братам?
УЛЬЛЯНА. Божэчка! А хто-ж гэта кажэ?..
ПАЎЛЮК. Ніхто не кажэ, але я сам вам сказаці хацеў, што ўсё, што мог для вас зрабіць, зрабіў. Калі ты замуж шла, тры часьці гароду свайго аддаў вам, даў вам карову, дзесяць авечак купіў.
