цябе. Пронка! павенчаемся!.. Толькі куды ты падзенешся, пакуль шлюб возьмем?
ПРОНКА. Як то куды! Вось ўраз пабягу аткажу службу і за момэнт тут буду.
ПАЎЛЮК. Тут будзеш. Але гдзе падзенешся?
ПРОНКА. А ў цябе! У тваей хаці…
ПАЎЛЮК. Дзіцятка! Беднае ты дзіцятка!.. Як жэ у маей хаці жыць будзеш, калі мы перад людзьмі ня муж, ня жонка. Вочы бы табе выгрызлі, і справедліва…
ПРОНКА. Чаму? За што?
ПАЎЛЮК. Бо грэх! Пойдзеш да сястры маей Ульляны — там прабудзеш, пакуль заповедзі выйдуць. Вось ўраз пайду да яе і папрашу, а ты схадзі да паноў службу атказаць… /Пронка кідаецца яму на шыю, пасьля бяжыць у двор. Ён ідзе да чоўна. Пронка налетае на Піліпа Казлюка, каторы ідзе ад пораму з сецямі; за ім паказваецца Данілка, меньшы яго брат, 16-ці гадовы хлопец, з жэрдзямі і вудамі, абодва глядзяць на Пронку, куды яна бяжыць. Паўлюк падходзіць да іх. Ульляна выходзіць с праваго боку з вёдрамі і сьпевае/.
