як і мая, палюбіць гэтае высокае неба і гэтае ціхае сьпеваньне нашаго роднаго Нёману… Ціха, ціха, ціха!..
ПРОНКА /цалуе яго рукі і плачэ/. Лёгка быць добрым, жывучы гэтак з зямлей і небам, тут сярод лясоў і палёў зялёных, але папробуй там, у горадзі. /Прыхліпываючы/. Каб яны скрось зямлі пайшлі, каб на іх звод прыйшоў на гарады тые, паноў і маю службу сабачую.
ПАЎЛЮК. Гэта праўда, што твая служба — гэта астатняя служба!.. Але не кляні! Чый хлеб ясі, таго і шануй. Ну супакойся, супакойся!.. /Памаўчаўшы/. Ну то хіба павенчаемося. Што… Таварашам табе да сьмерці буду і ніколі не пакрыўджу. Будзеш меці куток свой, хлеба кусок і жыцьцё справядлівае. Ну, што, Пронка?..
ПРОНКА /зрываецца і кідаецца яму ў ногі; ня то са сьмехам, ня то с плачэм; ён яе падымае/.
ПАЎЛЮК. Ніколі мяне да ніводнай жанкі не цягнула, як да цябе. З жонкай нябошчыцай у згодзі жылі, але каханьня ніякаго не было, дый жыла яна ня доўга. А што ўжо пасьля раілі, то да ніводнай ахвота не брала. Ажно неўспадзеўкі, як першы раз у чоўні вазіў, а ты мне расказала пра жыцьцё сваё грэшнае, ўлезла ў галаву мне думка, каб выратаваць
