ПАЎЛЮК. То скуль узяла? Кажы!..
ПРОНКА. Гэта маей пані каралі, але яны мне так да спадобы, што здзержаць не магла і узяла. Гэта ўжо ня першы раз — я заўсягды іх надзевала, калі паня выходзіла, а мяне запрашывалі у якую кампанію.
ПАЎЛЮК /востра/. Дрэнна ты зрабіла…
ПРОНКА. Вот! Я-ж не украла, ані аткусіла; прыйду дамоў і палажу на мейсцы дык знаку ня будзе, што брала я.
ПАЎЛЮК. То што… Але-ж гэта чужое. Я-б не паважыўся чужое крануць.
ПРОНКА /убачыўшы крыжы на магілі/. Ох-ей! Гэта-ж тут магільнік!
ПАЎЛЮК. Дык што, што магільнік? Грэху бойся, а не магільніку.
ПРОНКА. Грэху!.. Добра вам казаць — грэху. Каб-жэ было да каго прыхінуцца, на каго аперціся /кідае гарачы пагляд на Паўлюка/, то мо’ і патрапіла-б, але я сама не змагу… благое цягне… цягне…
ПАЎЛЮК /бытцам сам сабе/. Не хачу, не пушчу. Далі Бог, не пушчу! /Страшання парушэны, голасна/. Ізноў на бяздольле і здзек пойдзеш… І цела, і душы тваей не дам!.. Годзі ты ўжо набадзя-
