бра і лёгка гэтак казаць, маючы хату сваю, і добрые заработкі. Гэта зусім што іншае, чым усё жыцьцё са службы на службу цягацца, чужые куты выціраць, людзкую злосьць цярпець.
ПАЎЛЮК. Але-ж якая бяда, якая новая бяда табе трапілася?..
ПРОНКА. Паны, што меліся за месяц выехаць, заўтра выежджаюць. А я з імі не хачу — прападу, а не паеду… Мне толькі цяпер тут небо разчынілося, як бытцам у сне якім шчасьце паказалося. Не разстануеся я с табой, голубе мой, брацітка мой найдаражэйшы, баценька! /Цалуе рукі Паўлюковы; ён злёгка бароніцца, парушэны. Ізноў чуваць кліч: "Па-ро-о-м!" Гоман справа, відаць жанок, што нясуць ваду/.
ПАЎЛЮК /аглянуўшыся/. Вун тудой па ваду ходзяць, убачуць цябе, і хто ведае, што гаварыць пачнуць; хадзём у гушчар!.. /Адходзяць у бок, пры чым Паўлюк прыкмеціў каралі на шыі Пронкі/. А гэта што?.. а гэта скуль ты ўзяла?.. кажы, ды хутко — чуеш? кажы! /Трасе яе сярдзіта. Марцэля, смяючыся, хаваецца ў гушчар/.
ПРОНКА /сьмяючыся/. Дурны, дурны! Табе ў галаве дзівы здаюцца… Але гэта ня тое, што ты думаеш!.. ніхто іх мне не даў, і не купляла я.
