Ганулька. Дурны ты! Што-ж ты тамака рабіць будзеш?
Стасюк. А буду вось жывёлу пасьвіць, як і тут.
Ганулька. Дурны Стасюк! Там пастухоў няма. Няма тамака ні палёў зялёных, ні гэтых горак, ні лясоў — ды сонейка інакш тамака сьвеціць…
Стасюк (здзівіўшыся). Няма? Дык як-жаж людзі там жывуць?
Ганулька. За тое іншых пекных рэчаў там ёсьць шмат. Крамы там з вялікімі-вялікімі вокнамі, а за шыбамі розныя пекныя лежаць матэрыі… А людзі там ходзяць усе такія выэлегантаваныя, у бліскучых боціках, на галовах капялюшы дзіўныя, а паненкі, у калеровых едвабях ды атласах.
Стасюк. І дзеля гэтага кідаеш ты мяне?.. (бярэ з зямлі вянок). У гэтакім вяночку на галаве ты для мяне прыгажэйшая за найпрыгажэйшую паненку у капялюшы… (кладзе ей на галаву вянок). Чакай… надзену на галованьку тваю і будзеш выгледаць як каралеўна.
Ганулька. Стасючок мой міленькі!.. (цалуе яго).
Стасюк (абыймае яе). Так добра тут! Тут сонцо сьвеціць ясна, тутака птушкі так весела пяюць, а калі ты пры мне, здаецца, што вось-вось неба адчыніцца перэда мной, — так добра мне, так шчасьліў я!.. А ты цяпер пакінуць мяне хочаш так бяз жалю, назаўсёды!..
(пяе):
|
Так хораша, добра жылося Цябе мо ужо не пабачу, |
