ЧАСЬЦЬ ДРУГАЯ.
(Астап канчае плесьці лапаць).
Макрына. Дабрывечар малойцу! Знаць птушкі напяялі… чаго такі маркотны?… А дзяўчына гдзе?
Астап (кіўнуўшы галавою). Або я ведаю…
Макрына. Ты ня ведаеш? То кепска! Ты павінен усё ведаць. (убягае Марыля; Макрына садзіцца на парозе; Астап пазірае ўсё на Марылю, а далей кідае лапаць пад лаву. Марыля круціцца па хаце, перацінаючы языком, а Макрына прысьпеўвае).
Макрына.
|
Сярод хаты дзеўча скача, |
Марыля (схамянуўшыся падходзіць да Астапа). Астап!
Астап. Чаго ты?
Марыля. Чаго ты такі маркотны?
Астап. А на вошта табе ведаць?
Марыля. Чаму на вошта? Так… бо… бо я цябе шкадую.
Астап. І дужа ты мяне шкадуеш, га?
Марыля. Дужа. Скажаш?
Астап. Бо дзяўчыну пакахаў.
Марыля (павярнуўшыся бокам і замаргаўшы вачыма). Я… я-кую?
Астап. (прыцягнуўшы Марылю да сябе). Глянь у вочы! Сказаць?
Марыля. Ну?
Астап. Цябе, Марылька, люблю!
